Wskazówki praktyczne
W praktyce występują pewne odstępstwa od modelowych
procesów opisanych wcześniej.
Podczas obiegu chłodniczego pomiędzy różnymi elementami i wewnątrz poszczególnych elementów układu chłodniczego i jego środowiska zewnętrznego ciepło przemieszcza się w następujący sposób:
- z powietrza do zewnętrznych ścianek parownika;
- z zewnętrznych do wewnętrznych ścianek parownika oraz ze ścianek wewnętrznych do czynnika chłodniczego;
- wewnątrz czynnika chłodniczego i w jego drodze z parownika do skraplacza przez sprężarkę;
- z czynnika chłodniczego do wewnętrznych ścianek skraplacza;
- z zewnętrznych ścianek skraplacza do przepływającego przez skraplacz powietrza i do otoczenia.
Do wymiany ciepła z otoczeniem dochodzi także przez elementy inne (rury, obudowy filtrów itp.) niż wymienniki ciepła (parownik i skraplacz), co w mniejszym lub większym stopniu ma umiarkowanie negatywny wpływ na sprawność układu chłodniczego.
Kolejność elementów układu jest niezmienna, natomiast ich umiejscowienie w pojeździe zależy od dostępnej przestrzeni oraz zaleceń związanych z ich funkcjonalnością i bezpieczeństwem działania.
Konieczne jest umieszczenie zaworu rozprężnego jak najbliżej parownika, tak aby oba te elementy stanowiły jeden zespół.
W uproszczonym schemacie (rys. 3.1.) uwzględniono tylko cztery najważniejsze elementy układu chłodniczego (parownik, sprężarka, skraplacz, zawór rozprężny), ponieważ po dodaniu do nich czynnika chłodniczego umożliwiają realizację termodynamicznego cyklu chłodniczego. W rzeczywistych instalacjach występują inne, spełniające ważne funkcje elementy (np. filtr – osuszacz).
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.